W piątek 4 września w Zielonce odbyły się obchody 71. rocznicy wypędzenia mieszkańców Zielonki.

Uroczystości rozpoczęły się w kościele MB Częstochowskiej, gdzie odbyła się Msza św. w intencji zielonkowian, którzy ucierpieli w czasie II wojny światowej. Po eucharystii uczestnicy obchodów spotkali się przy tablicy poświęconej wypędzonym, która znajduje się na skwerze Matki Teresy z Kalkuty.

Do zebranych przemówili: Eugeniusz Bądzyński, świadek wydarzeń sprzed 71 lat oraz burmistrz Grzegorz Dudzik. Uroczystości zakończyło złożenie kwiatów pod tablicą przez przedstawicieli kombatantów, świadków wypędzenia, zielonkowskich szkół, Ośrodka Zdrowia, Wojskowego Instytut Technicznego Uzbrojenia, władz samorządowych Zielonki, Ząbek i Powiatu Wołomińskiego.

W końcu lipca 1944 roku Zielonka znalazła się blisko linii frontu. 1 sierpnia wybuchło Powstanie Warszawskie. Wojska niemieckie przygotowywały się do dalszej obrony. Dokonywano wysiedleń mieszkańców Warszawy i pobliskich miejscowości. Świeżo ukształtowanej w dwudziestoleciu międzywojennym społeczności Zielonki w dniu 5 września 1944 roku, został zadany bolesny cios. To w tych dniach zdziesiątkowano zielonkowskie rodziny, rozłączono przyjaciół i współpracowników. Wielu bowiem naszych przodków podczas wypędzenia zginęło, wielu przeżyło, ale z rożnych powodów losowych do miasta na stałe już nie powróciło. Cena jaką przyszło zapłacić mieszkańcom Zielonki w wyniku tamtych dramatycznych wydarzeń była bardzo wysoka.

Wysiedlani mieszkańcy Zielonki, podobnie jak warszawiacy, trafiali do obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie. Tam żandarmeria dokonywała segregacji. Do pierwszej grupy wyciągani byli chłopcy i mężczyźni w wieku od 15 do 60 lat, których przeznaczano na wywóz do pracy przymusowej w głąb Rzeszy. Osoby młode, podejrzane o udział w Powstaniu, trafiały do obozów koncentracyjnych. Następną grupę stanowiły zdolne do pracy kobiety między 16 a 50 rokiem życia. Najliczniejszą grupę stanowili niezdolni do pracy: starcy, dzieci, kobiety, matki z małymi dziećmi, chorzy i ranni. Ci ostatni trafiali na osiedlenie do różnych miejscowości Generalnego Gubernatorstwa.